Sinds een week hebben we nieuwe buren en gisteren zijn ze komen vragen of ik niet wilde komen babysitten. Mijn moeder aarzelde even, omdat ik zogezegd de verantwoordelijkheid niet zou aankunnen! Halloho! Ik? Geen verantwoordelijkheid? Enfin, na lang zeuren mocht ik dan toch, op voorwaarde dat ik van de sterke drank afbleef, niet naar +16 video’s keek, geen chips in de sofa morste, geen vriendjes of vriendinnetjes uitnodigde en geen pizza bestelde op naam van de buren. Moeders! Om halfzeven stipt belde ik aan en meneer Boon deed open. Een hels gekrijs kwam mij tegemoet en ik zag twee kleine mannetjes met lang groen haar die elkaar achtervolgden op de trap en met hamers op elkaar mepten. Ik schrok een beetje, maar meneer Boon lachte: ‘Is niet erg, hoor. Dat zijn Tango en Elvis maar. Ze spelen moordenaartje.’

‘Tango en Elvis?’

‘Dat zijn onze twee oudste. De kleine Melodie ligt al in bed.’

‘Tango? Elvis? Melodie?’

‘Tja, mijn vrouw en ik zijn allebei nogal muzikaal aangelegd. We hebben elkaar ontmoet op een karaoke-avond.’

‘Geweldig!’ knikte ik met een brede glimlach, terwijl ik vanuit mij ooghoek angstvallig het duo Tango en Elvis in de gaten hield. Inmiddels was Tango erin geslaagd om Elvis met zijn kop tussen de spijlen van de trapleuning te wringen en hij was nu druk bezig met een haagschaar grote plukken uit Elvis’ groene haar te snijden, waarop Elvis heel muzikaal begon te brullen. Meneer Boon glimlachte mild. ‘Die Tango toch!’ zei hij hoofdschuddend. ‘Hij wil altijd kappertje spelen, en hij weet dat Elvis zo bezorgd is om zijn looks!’ Ergens boven in het huis klonk ineens een gekrijs als van een hysterische tijgerkat. Dat was waarschijnlijk de kleine Melodie.

Op dat moment verscheen mevrouw Boon op de trap. Ze was gekleed in een jurk die me deed denken aan een douchegordijn. ‘Ah, jij bent waarschijnlijk Figi!’ sprak ze met luide stem. ‘Melodie heeft een nieuwe pamper nodig! Dat kind ligt al een uur of twee in haar eigen …’

‘Eh, ik ga wel, lieve!’ zei meneer Boon haastig, en hij rende de trap op. Intussen haalde mevrouw Boon haar handtas boven en gaf me een biljet van 50 Euro.

‘Maar dat is veel teveel,’ protesteerde ik zwakjes.

‘Wacht maar,’ zei mevrouw Boon droogjes. Op hetzelfde moment klonk er een wild gebrul in de keuken. Snel rende ik erheen, en zag dat Elvis Tango met zijn kop in de oven aan het duwen was. Ze waren concentratiekampje aan het spelen.