Vrijdag, 30-11-2012

Lieve vrienden,

Vermoeidheid (in alle soorten van omvang, grootte en onvoorspelbaarheid en in alle vormen van heftigheid en diepgang) was het meest dominante neveneffect van de maand. Voor de rest was november vrij rustig – ‘rustig najaarsweer’, zou een inspiratieloze weerman van dienst zeggen. Hoewel ik doorgaans liever heb dat de weerman zich inspiratieloos doch bondig uitdrukt in plaats van zich glunderend van zelfgenoegzaamheid te buiten te gaan aan allerlei stijlfiguren die recht uit een schoolopstel lijken te komen, flink zo: 8,5/10. Doch dit geheel terzijde.

Kou heb ik ook. Ik ben een paar kilo afgevallen – niet teveel blijkbaar, ik krijg veel complimenten van allerlei mensen die zeggen dat ik er zo goed uitzie – ‘Ik heb de schijn tegen,’ antwoord ik dan. Maar doordat er niet echt veel vet meer aan mijn botten hangt, scharrel ik grote delen van de dag al rillend en klappertandend door het leven, zeker als ik moe ben (zie hierboven).

En zonet verneem ik – ’t is al 4 uur voorbij, maar ik bevind mij nog altijd in het Huis der Vijfduizend Bedden – dat ik er nog een week pilverlof bijkrijg omdat mijn gal niet goed werkt (eens gaan opzoeken wat dat precies doet, een gal – vroeger dachten ze dat die iets met het humeur te maken had geloof ik), maar dat is een vrij vaak voorkomend en geregistreerd neveneffect, vertellen ze me. En tegen volgende week moet het beter gaan.

’t Komt allemaal door de chemo, meneer.

Zaterdag 01-12-12

Maar ik wil het eigenlijk over iets anders hebben nu: het K4L project. Het einde van het jaar is in zicht, en zoals ik jullie al vertelde is het mijn plan om in de loop van deze maand het geld te schenken aan een mooi initiatief of een straffe organisatie. Wel, ik heb de laatste maanden veel gezocht en ik denk dat ik iets gevonden heb. Velen onder jullie herinneren zich wellicht nog de aangrijpende reportage op Terzake (en daarna op Nieuwsuur) over de kindergevangenis in Kampala (Uganda). Ik heb vele malen moeten slikken en in mijn ogen wrijven terwijl ik keek: kinderen tussen de tweeënhalf en achttien jaar opgesloten in een gevangenis. Hun misdaad? Op straat rondlopen. Of, erger nog: sommigen werden door hun ouders zelf ‘afgeleverd’, alsof hun bestaan zelf een misdaad was. Hun eten? Eén maïskolf per dag. En voor de rest? Niets. Geen medische verzorging, geen menselijk contact, geen bed, geen wasgelegenheid, niets. Ze zitten in cellen of hangen of kruipen rond op een soort binnenplaats van beton. Niemand praat tegen hen, niemand verzorgt hen als ze ziek zijn, niemand wast hun kleren, ze hebben geen speelgoed, krijgen geen onderwijs, niets, niets, niets. Al ze op hun achttiende weer op straat gegooid worden kunnen ze natuurlijk niet lezen of schrijven, en sommigen kunnen zelfs niet praten. Eén organisatie bekommert zich om het lot van die kinderen en die organisatie heet Foodstep.

Foodstep is piepklein: er werken drie mensen in Uganda, een Vlaams echtpaar, Werner en Nathalie, en een Nederlandse vrouw, Mariska. Ze hebben ook vertegenwoordigers hier in België en Nederland, die zich onder andere met fundraising bezighouden.

Elke week gaan de mensen van Foodstep de gevangen kinderen bezoeken, geven ze wat warmte, praten ermee en – belangrijker nog – ze onderhandelen met de gevangenisdirectie om kinderen vrij te krijgen. En af en toe lukt dat: tot nu toe hebben ze zo’n 40 kinderen ondergebracht in hun eigen opvangcentrum, waar de kinderen fatsoenlijk eten, een bed, nieuwe kleren, onderwijs en heel veel liefde krijgen. En een fiets.

Ik heb deze week gemaild met de mensen van de organisatie, en ik heb ook gebeld met Chris Michel, een Vlaams journalist die met Foodstep is meegegaan naar de gevangenis en erin geslaagd is om daar te filmen.

Een korte versie van zijn film (ong. 7 minuten) was te zien in Terzake

De langere versie kon je zien op Nieuwsuur (ong. 13 minuten)

O ja, nog iets, niet onbelangrijk: in de K4L–brief schreef ik dat ik op zoek zou gaan naar een organisatie die absoluut geen politieke kleur of binding had. De mensen van Foodstep zijn volledig onafhankelijk. Ze zijn christelijk geïnspireerd, maar het zijn geen die-hard missionarissen, ze staan niet met bijbels te zwaaien of zo. In hun opvangcentrum zitten ook moslims en kinderen van andere religies.

Ik heb hen gevraagd of ze met ons geld iets concreets konden realiseren (is altijd mooi, vind ik, als je kan zien waar je geld aan besteed wordt) en dat kan zeer goed: ze zijn net verhuisd naar een nieuwe plek aan het Victoriameer, en met het geld van K4L kunnen ze een nieuwe eetzaal bouwen. Ik vind dat geweldig.

Daarom, lieve gulle vrienden lezers, een laatste oproep dit jaar.

Velen onder jullie hebben het project al gesteund sinds februari met kleine en grotere bedragen en samen hebben jullie op het moment dat ik dit schrijf (zaterdag 22u49) 4409,05€ bijeengesponsord! Ongelooflijk merci daarvoor!

Aan al de anderen – en dan vooral aan diegenen die mij de voorbije maanden verzekerden ‘We gaan nu niks storten, maar op het einde van ’t jaar schieten we in gang’, doe ik de lichtjes brutale oproep: ‘Awel, schiet in gang!’

Allemaal samen kunnen we dan makkelijk aan 5000€ komen, het bedrag dat Foodstep nodig heeft voor een nieuwe eetzaal. Komaan zeg, ge kunt toch nu wel een tandje bijsteken voor eetzaal, zeker?

Nee, serieus: de regel blijf natuurlijk: alleen wie goesting heeft, stort iets. Als ge niets stort, zijt ge nog altijd onze vriend. En ge krijgt nog altijd de nieuwsbrief, gratis.

O ja, nog iets om te eindigen: ik ben de oudere nieuwsbrieven (2010, 2011) op een blog aan het zetten, vrij toegankelijk voor iedereen. Je kan daar ook commentaar posten enzovoort. Een blog, quoi. Ga naar mijn website (www.jansimoen.com) klik door naar ‘K4L’. Voilà, je bent er. Binnenkort ga ik daar ook ander leesvoer op zetten.

Tot gauw (want ik heb nog vanalles te vertellen) en veel liefs ( en sorry voor de vrijpostige oproep. Was ik te vrijpostig?)

Jan