05-08-12

Sorry voor de vertraging, liefste vrienden en vriendinnen, lezeressen en lezers, maar ik ben zo wreed moe geweest de laatste dagen en weken dat ik haast niet kon schrijven. Naar het schijnt is mijn lijf  aan ’t afkicken van de laatste chemo, nu een dikke maand geleden. Ben de laatste twee jaar nog nooit zo lang zonder chemo geweest – ’t Is altijd iets met die spullen: als je ze krijgt heb je bijverschijnselen, en als je ze niet krijgt heb je er ook, maar andere. Nu, ik ben wel benieuwd naar de nieuwe behandeling, ik moet nog een paar tests ondergaan en dan beginnen ze eraan. Het zijn pillen deze keer, ’t is eens iets anders. Het bespaart me in elk geval een wekelijks bezoek aan het infuus, en dat zal ik echt niet missen. En volgens prof. Van Cutsem richt dat product – wacht, ik ga eens zeggen hoe het heet: Regorafenib.  Regorafenib. Iedereen goed verstaan? Bon, onthoud dat goed, want ik ga het vanaf nu nooit meer zeggen – eh, wat ging ik nu alweer vertellen, ah ja, volgens de prof richt dat product zich dus op 8 doelen, terwijl het product dat ik tot nu toe kreeg zich maar op 1 doel richt. Dus dat wordt een heel gedoe daar in mijn ingewanden, pief poef paf, of, zoals een goede vriendin met een beeldrijk taalgebruik het uitdrukte: ‘Dat wordt dus Syrië in ’t klein, daar in je buik?’ Welja, liefste vriendin, zoiets stel ik mij dus voor, en Assad is dan de vieze tumor. Hopelijk zijn die producten niet van Al Qaeda.

Dat ik zo moe ben heeft natuurlijk ook iets met Parijs te maken, citytrips zijn nu eenmaal erg vermoeiend, dat weet iedereen, ook voor gezonde mensen. Maar ik ben erg blij dat ik dat meegemaakt heb, en dan nog samen met mijn broers en de madammen Myriam en Rie: zeer aangenaam, en zeer gedenkwaardig. We hadden dan ook een heel mooie programma: Montmartre, Canal Saint-Martin, Richter in Beaubourg, de Marais, de Village Saint-Paul, Orangerie, het musée Rodin en ontelbare mooie pleintjes en parkjes en terrasjes en bistrootjes en het was dan ook nog schoon weer en het gezelschap was ideaal en het eten en drinken was excellent en kijk: wat zou een mens dan zeuren over wat vermoeidheid?

Wat dat eten en drinken betreft: onthoud en zoek op als je ooit Parijs bezoekt: Terminus Nord, Chez Casimir en La Coupole. Zeer lekker, vriendelijke bediening, schoon decor en echt niet duur.

…

Moe zijn is op zich niet zo erg natuurlijk. Maar als dan om zeven uur ’s ochtends ergens links een ongelooflijk luide machine met een dreunende bastoon op gang wordt getrokken (in mijn halfslaap dacht ik dat er tanks door de straten reden zoals in Praag 68, maar nader onderzoek later op de dag bracht aan het licht dat het een reusachtige hakselaar was, van het formaat van een middelgrote gezinswoning), en daarbovenop gaan een stuk op drie kettingzagen als zotte bromvliegen tekeer gaan (en dat alles speelt zich af in de Pereboomstraat waar ze de populieren aan het omzagen zijn, I kid you not), en in een andere straat gaan een paar gekken met drilboren aan de slag, en even later laat ook die sympathieke bovenbuur (die ook op zondag aan de slag gaat) met zijn boor zich horen, en het voelt alsof hij recht in je schedel boort, ja, dan vind je moe zijn opeens wel redelijk erg. En dan vlucht je naar Wakkerzeel (‘op den buiten’), maar daar hebben alle boeren tegelijk besloten dat het tijd is om stro binnen te halen en alle tractoren van heel België rijden razende rondjes op de velden (precies botsautootjes) en ze brommen als gigantische torren en het stro stuift in het rond, en net op dat moment heeft G. (een fijne jongen hoor) besloten dat het net het goede moment is om de haag een kopje kleiner te maken, en de buurman heeft besloten dat het net het goede moment is om zijn gras af te rijden, en net als je denkt dat het gedaver en het geronk en het gebrom en het gekrijs op zijn hevigst zijn heeft de popgroep schuin aan de overkant van de straat besloten dat het net het goede moment is om de repetities wat te verhevigen en de virtuoze baslijnen en de geniale drumpartijen jagen de mollen uit de grond, en dan vraag je je af of het ooit nog stil zal zijn.

…

Wat me doet denken aan het moment waarop ik voor het eerst échte stilte heb ervaren: ik was zeventien, en mijn ouders hadden voor één keer besloten dat we op vakantie gingen (normaal deden we dat nooit want we woonden aan zee, en dus waren we volgens mijn vader het hele jaar op vakantie), naar een chalet in de Ardennen, en we wrongen ons met z’n zessen in de BMW 700 van mijn vader (kleine gezinswagen hoor – BMW maakte toen nog niet van die machobakken), en toen we na drie uur motorgedrein op onze bestemming aankwamen – het laatste dorp lag al kilometers achter ons, alle vogels zwegen, het was windstil en het bos was overal – en mijn vader de motor stillegde, was de stilte zo overweldigend dat hij pijn deed aan onze oren.

…

Wat me weer doet denken aan een ander verhaal met die BMW: van het kasteel van Wijnendale.

Toen ik negen of tien was kochten mijn ouders dus die BMW 700. De ideale gezinswagen, stond er in folder. Waarschijnlijk wist die folder niet dat ons gezin uit zes personen bestond, waarvan er vier op de achterbank moesten worden gepropt. Met die BMW reden we vaak naar Torhout, want daar woonde onze tandarts, en vijf zesden van ons gezin had slechte tanden. Brr.

Op de steenweg naar Torhout kwamen we langs het kasteel van Wijnendale, en dat lag in een bocht, na een heel lang recht stuk. Het lag dus eigenlijk precies in het verlengde van die steenweg, achter een hek en aan het eind van een heel lange oprijlaan, aan weerskanten omzoomd door hoge bomen.

Vanuit de verte had je dus de indruk dat de steenweg recht het kasteel binnenliep.

Mijn vader deed altijd alsof hij echt ging binnenrijden, door dat hek, en net vóór de dreef nam hij dan toch de bocht, ha ha.

Maar één keer deed hij het echt.

We hadden hem zoals gewoonlijk van op de achterbank een beetje zitten opjutten met ons vieren: ‘Je durft toch niet, je durft toch niet!’, en zoals gewoonlijk zei hij: ‘Ah nee? Ah nee?’ Maar deze keer deed hij het echt. Hij reed écht rechtdoor! Door dat hek, en vervolgens de hele dreef af, tot aan dat kasteel, zeker een kilometer lang! En toen reed hij rond het kasteel, minstens drie keer, dat kasteel met spitse torens en getraliede vensters en kerkers en folterkamers, jeezes hoe gevaarlijk was dat niet! Want wie weet wat zou er gebeuren als ze ons pakten! En wij maar gillen op die achterbank, van angst en opwinding natuurlijk, maar ook een beetje van bewondering, want zo’n moed en heldhaftigheid,  nee, dat hadden wij nooit in onze vader gezien!

Vijf, zes keer reed hij doodkalm rond dat kasteel, en wij bleven maar gillen. En toen dat niet hielp begonnen we te smeken: alsjeblieft, papa, rij naar buiten, straks komt de politie, of honden, of ze doen de poort dicht en ze sluiten ons op in die kerkers, alsjeblieft, papa! Maar hij bleef maar onverstoorbaar rondjes rijden, zeven, acht, negen en wij waren de wanhoop nabij.

En eindelijk, eindelijk, na zeker elf of twaalf rondjes, reed hij de dreef weer af. En die dreef was eindeloos lang, minstens vijf of zes kilometer moesten we rijden eer we we weer veilig op de steenweg kwamen. Met een diepe zucht (een mengeling van opluchting en trots) lieten wij ons weer op de achterbank zakken. Dat onze vader zoiets had gedurfd…! 

…

Heuglijk nieuws, dames en heren, vrienden en vriendinnen: op de KankerForLife – rekening staat sinds een paar dagen meer dan 2500 euro! Danku danku danku!

Dus doe zo voort, stort en vertel het verder, en vooral: stuur deze nieuwsbrief door aan iedereen die je kent en die graag leest. Want hoe meer lezers, hoe meer, eh, vreugde. Ja.

…

Foto van de maand:

(Engeland, 2010)

CD van de maand: Drs P. Compilé sur CD – absoluut te (her)ontdekken voor wie van redelijk geniaal en inventief taalgebruik houdt. Intens grappig ook.

Boek van de maand: Suite française van Irène Nemirovsky – merkwaardig boek over de Duitse inval in Frankrijk in 1940, geschreven in datzelfde jaar door een vrouw die in 1942 vermoord werd in Auschwitz en veel later uitgegeven door haar dochter. Beetje ouderwets van stijl, maar gloedvol, meeslepend en zeer scherp geobserveerd. Won de Prix Renaudot 2004.

DVD van de maand: Brideshead revisited (uit 1982!): Britse vergane glorie, religie, goede manieren, butlers, dronkenschap en stiff upperlip. Fantastisch.

Tot een volgende keer, jongens en meisjes.

O, nog een kleine reminder: 6 oktober om 19u30 in het gemeentehuis van Middelkerke: presentatie van nieuw boek van Simoen & Simoen. Schrijf het op, leg een knoop in uw zakdoek en reserveer alvast een hotelletje voor een weekend aan zee! Uitnodiging volgt binnenkort.

En blijf duimen!

 

 

 

 

Alle liefs van

Jan en Rie