Nieuwsbrief November 2010

17-11-10

Beste allemaal,

Hierbij aflevering drie van mijn nieuwsbrief uit chemoland.

Ik heb mijn tweede shot gekregen op 8 november, nu dus een dikke week geleden, en het gaat relatief goed. Geen misselijkheid, geen kotstoestanden, enkel een hevige zweetaanval op de avond van 8 november. Mijn god, van mijn leven nog niet zo gezweet: ik kwam thuis van het ziekenhuis (lange dag, van 8 tot 7 aan de baxter), ik ging op de zetel liggen en keek met een half oog naar het journaal en naar die zever van man bijt hond, ik doezelde wat weg en schrok een uur later rillend wakker: alsof ik geheel aangekleed in een koud bad lag. En de rest van de nacht ben ik om het uur kletsnat wakker geworden, al mijn pijama’s opgebruikt en alle slaapplaatsen in mijn royale appartement uitgetest (mijn eigen plek, logeerbed links, logeerbed rechts, sofa, en tegen dan was mijn eigen plek weer min of meer droog). Gelukkig is dat gedoe de volgende dag gestopt, anders was ik weggesmolten.

Ik ben trouwens lichtjes aan het wegsmelten: al tien kilo afgevallen sinds deze zomer – ik vind mezelf wel veel knapper nu, maar het mag wel ophouden. Ik weeg nu rond de 70, tamelijk ideaal voor een kerel van 1m72,5, dacht ik. Maar er moet wel nog iets van mij overblijven.

Wat nog? Vermoeidheid natuurlijk. Iets minder hevig dan de vorige keer, hoewel: vorige donderdag en vrijdag was het toch weer goed prijs. Sommigen onder jullie vroegen mij aan de telefoon hoe dat nu precies voelde: wel, als de moeder aller vermoeidheden. Alsof je de griep der griepen hebt, maar dan zonder de koorts en de koppijn. Je gaat slapen om tien uur ’s avonds en je slaapt in één ruk tot de middag. Je staat op, je strompelt naar de keuken, je eet ontbijt (mét smaak in mijn geval, lucky me) en om half één ben je weer moe. Je gaat op de zetel liggen met de krant en je valt in slaap tot zes uur ‘s avonds. Je eet iets, je strompelt naar je computer, je denkt: aha, 4 mails, maar je bent te moe om ze te lezen. Je zet de tv aan, je valt in slaap en om tien uur kruip je weer je bed in.

Gelukkig duurt die extreme vermoeidheid maar een paar dagen; nu zit ik bvb al meer dan een uur achter mijn computer, ik heb vanmorgen een column geschreven ik ben vanmiddag boodschappen gaan doen en ik heb twee dvd’s gekocht in de fnac. Maar ik ben wel een beetje minder fit dan de vorige keer in mijn ‘goede week’. We zullen wel zien hoe de volgende dagen zijn. Ik probeer hoedanook altijd een portie beweging te nemen, ook al voel ik me slapjes. Wandelen is goed, zeggen ze. Dus ik wandel. Ben ik daar blij mee? Natuurlijk ben ik daar blij mee. Ik ben niet het type dat een marathon in de Himalaya wil lopen.

En bij mijn terugkomst wachten heerlijke dvd’s en boeken op me: Mad Men, The Wire, Blackadder, Lewis, Wallander en klassiekers als Jules et Jim en Sunset Boulevard. En ik heb de nieuwe Houellebecq gelezen (geweldig), de laatste Verhulst, De Bloemen van Koen Peeters (wonderschoon!), Op de rug van de duivel van Gerda De Preter (beklemmend! Sterk!), Max Havelaar (ijzersterk!) en ik ben heel Kuifje aan het herlezen.

En voor de rest? Voor de rest ben ik hard bezig met genezen. Ik voel dat mijn lijf hard bezig is met de ene smeerlapperij te verwerken, maar die ene smeerlapperij is dan weer  bezig met die andere smeerlapperij uit mijn lijf te werken. Kijk, en zo heeft iedereen in mijn lijf zo’n beetje zijn bezigheid en ik, ik supporter voor mezelf.

Nog eens heel hard bedankt voor al jullie mails, telefoontjes (niet boos zijn als ik niet opneem, als ik te moe ben antwoord ik niet), kaartjes, brieven, hulp, steun, liefde warmte enzovoort.