Het eerste uur na de middag hebben we geschiedenis van mevrouw Naaimans en die heeft zo’n zeurderige stem (haar bijnaam is Saaimans, ha ha) dat na ongeveer vijf minuten de hele klas in slaap ligt. Ik ook dus.

maar in deze les viel er niemand in slaap, echt niet!

Ineens zwaaide de deur van het lokaal open en twee mannen met gangsterhoeden en lange grijze overjassen kwamen binnen.

‘Vandebeek?’ snauwden ze, en Saaimans werd bleek als een laken en wees meteen naar mij, de laffe trut. Het volgende ogenblik werd ik meegesleurd door de gangen, door de schoolpoort en ik werd in een grote zwarte Mercedes geduwd die meteen met gierende banden vertrok.

‘Haha, Vandebeek,’ zei de rechtse man en hij duwde een pistool in mijn linker neusgat, ‘en nu ga jij ons je geheime formule vertellen of…’

‘Of wat…?’ zei ik, en zonder één milliseconde te aarzelen sloeg ik het pistool uit zijn hand, rukte het portier open en liet me uit de rijdende auto rollen. Vliegensvlug kwam ik weer overeind, trok een pizzajongen van zijn brommer en reed als de bliksem weg. Zigzaggend natuurlijk, want de kogels floten rond mijn oren.

En nu? Waar naartoe? In een flits zag ik een adres op de pizzadoos staan en ik reed erheen. Het was een luxueuze villa in een buitenwijk. Ik belde aan en de eigenaar deed zelf open.

‘Hebt u een margarita met extra kaas en veel olijven en zonder tomaten besteld?’ vroeg ik.

‘Helemaal niet!’ zei hij. ‘Ik had een Hawaï met extra champignons en multiveel ananas!’ ‘Mjam, lekker!’ zei ik. ‘Maar we hebben geen seconde te verliezen! Zie ik daar een helikopter in uw achtertuin staan? Kom mee, we moeten dringend weg! Ik leg het onderweg wel uit!’ En het volgende ogenblik cirkelden we al hoog boven de stad, op weg naar het stadion van Anderlecht, waar over enkele minuten een bom zou ontploffen, en ik was de enige mens in West-Europa die wist hoe de bom onschadelijk moest gemaakt worden, maar ineens kreeg ik vreselijke honger en gelukkig had ik eraan gedacht om de pizza Hawaï mee aan boord te nemen en …

‘Vandebeek!’

Met een schok werd ik wakker en keek recht in het gezicht van mevrouw Saaimans.

‘Huh?’ zei ik.

‘Vandebeek,’ zei ze, ‘ik heb er al gekend die snurkten in hun slaap, zoals bijvoorbeeld meneer Kristof hier, maar jij bent de eerste die smekt in zijn slaap! Waar was je van aan het dromen, jongeman?’

‘Pizza Hawaï,’ zei ik versuft.

‘Bah!’ zei ze. ‘Dat ís niet eens een pizza!’

Leerkrachten hebben écht geen smaak.