Nieuwsbrief Maart 2011

20-03-2011

Liefste allen,

Na het lange verhaal over mijn moeder, nu weer iets over mijzelve.

Het gaat niet slecht met mijzelve. Nu bijna een maand getrouwd, en ’t is nog altijd leuk. De huwelijkse staat is een goeie staat, zeker als je met iemand als Rie getrouwd bent. Zo’n schone madam.

En er was ook goed nieuws van het tumorfront: mijn laatste scan was weer goed, de vieze beestjes zijn weer wat kleiner geworden.

En wat kan ik jullie voor de rest nog melden? A ja, sommigen onder jullie vroegen mij hoe het zat met de neveneffecten. Wel, die vallen mee. Nog altijd. Ik heb wel (een beetje) last van tintelende vingers (als ze koud zijn, en soms is dat zo pijnlijk dat ik niet kan typen), een bevroren bek (als ik door de kou loop), gevoelige tanden (soms), een overladen maag en wat maagzuur, een hevige hik (af en toe), slapende voeten, pukkels (minder in mijn gezicht nu). En mijn energiepeil bereikt nog steeds niet de volle zestig procent, en mijn darmen reageren ook niet altijd optimaal (onder andere auditieve en olfactieve flatulentie, soms op vervelende momenten), en mijn haar wordt dunner en ik heb het bijna altijd koud (vetlaag verdwenen, isolatie weg), en het vervelendste is dat mijn smaak soms verdwijnt, en wel op een zeer onvoorspelbare manier: ik eet bijvoorbeeld vlees en aardappelen en groenten, en de twee laatste smaken mij, maar het vlees is net karton. De volgende dag eet ik een boterham en die smaakt naar nat zand, maar de ham erop smaakt mij uitstekend. Raar en wat vervelend, want ik zou flink moeten eten (moet bijkomen!) maar zonder smaak is dat een beetje lastig.

Maar goed, al die neveneffecten zijn eigenlijk allemaal goed te doen. Ik ben niet misselijk, moet niet kotsen zoals sommige andere chemopatiënten, ik kan alle dagen vrij normale dingen doen, dus je zult me niet snel horen klagen.  Klagen is trouwens stom tijdverlies.

Positief neveneffect: ik ben mooi bruin in mijn gezicht, mensen vragen mij soms of ik gaan skiën ben. (Skiën? Moi? Mij al eens goed bekeken? Zelfs in volle fysieke glorie zou geen gezond haar op mijn hoofd daaraan denken!) Maar die gebronsde huid ligt aan de chemo, daar zit wat pigment in waardoor ik eruit zie alsof ik een week op een strand op de Bahama’s heb gelegen. Ik vraag me soms af of de samenstellers van die fijne medicijnen een beetje pervers, een beetje medelijdend of gewoon slordig zijn.

Morgen lente, ik hoop dat het snel warmer wordt. Dan kan ik buiten lopen zonder handschoenen.

Liefste vrienden, ik sluit af met mijn nieuw logo, getekend door de geniale linkerhand van Joke van Leeuwen en ik zeg u: blijf duimen!

Jan