Nieuwsbrief December 2010 (1)
02-12-10
Liefste allemaal,
Slecht weer vandaag, en gisteren ook nogal slecht nieuws gekregen: de chemo heeft niet gewerkt. Enfin, de tumoren zijn niet gegroeid, en dat is ook al iets. Maar ze hadden kleiner moeten worden, en dat vertikken ze, die rotdingen. ’t Is toch wel godgeklaagd: pompen ze daar zes weken lang alle soorten dure smeerlapperij in je lijf, je lijf doet hard zijn best om dat allemaal te verwerken, en dan doen die smerige tumoren alsof hun neus bloedt. Rotkarakters zijn het.
Bon, en wat nu? Geen man overboord, zei de eeuwige optimist? Mja. Er is wel degelijk een man overboord. Er zijn nog wel meer mannen aan boord, maar er is er toch wel eentje minder. Ik heb toch even moeten slikken, dat geef ik toe, en ik heb vannacht niet goed geslapen, maar er is geen keuze: maandag terug naar het ziekenhuis voor een nieuwe portie ander spul, met een andere ingewikkelde naam. En hopen dat dat wél werkt.
Voor de rest niet zoveel nieuws. Ik voel me niet slecht, de extreme vermoeidheid van de vorige keren is uitgebleven, ik maak tamelijk lange wandelingen, ik ga boodschappen doen, ik heb vorige week konijn met pruimen gemaakt, ik heb twee nieuwe Sigi-columns geschreven, ik heb een zeer mooie trui gekocht, ik lees ‘Emmaüs’ van Alessandro Barrico (vreemd maar mooi), ik luister naar The Messiah’ en ik geniet van mijn uitzicht: park in de sneeuw.
Alle liefs,
Jan
Nieuwsbrief December 2012 (2)
Zaterdag 19-12-10
Lieve allemaal,
’t Was een droevige week, deze week, want heel droevig nieuws gekregen: mijn nichtje Marijke is overleden. Ze was 53 en altijd vrolijk en vol levenslust, hoewel ze al jaren sukkelde met haar gezondheid. Maar telkens weer krabbelde ze uit het dal en pakte ze het leven weer aan, met nieuwe plannen en nieuwe goesting. Zodat wij op den duur dachten dat Marijke misschien wel alles zou overleven, ook de gemeenste aanvallen en de meest boosaardige ziekten. Maar kijk, nee. Ze heeft dan toch het hoofd moeten buigen voor de smerigste aller aanvallers, ze was moegestreden, haar lichaam was uitgeput, haar geest vond dat het genoeg was. Ik ween. Ik denk veel aan Luc, haar man die al die jaren zo goed voor haar gezorgd heeft, en die het zo mooi formuleerde op het overlijdensbericht: ‘Ze leefde zo graag….’ Ik denk ook aan haar mama, mijn lieve tante Thérèse – niets is erger dan een kind verliezen. En ik denk ook af en toe aan mezelf, ik geef het toe. Ik zit ook met die smerige aanvaller onder mijn leden, en door de idiote bijwerkingen van de chemo kon ik vandaag niet naar de begrafenis gaan om (ik citeer nogmaals Luc) ‘te doen waar Marijke zo in uitblonk: het leven vieren’. Zucht.
Echt geen goeie week, deze week. Wel goeie momenten, zoals altijd (zo is het leven wel, die grillige bitch), maar geen goeie week.
Tot gauw en veel liefs,
Jan
PS. Nog eens heel veel dank voor jullie talrijke mails en kaartjes, en voor het uitgestrekte bos van opgestoken duimen (dat ik zelfs al eens in mijn dromen heb zien opduiken!).
Nieuwsbrief December 2010 (3)
Beter
22-12-10
Liefste allemaal,
Jullie hebben me sinds oktober al ongelooflijk gesteund met jullie enthousiaste elektronische en andere berichten, maar nu hebben jullie me echt overstelpt en bedolven, ik raakte zowat ondergesneeuwd onder de mailtjes en berichtjes en kaartjes: dank daarvoor, heel veel dank! Ik kon het goed gebruiken. En velen onder jullie hebben profetische woorden gesproken over de grillige bitch die het leven is: dat het weer beter zou worden en zo. En kijk, het is gebeurd.
Natuurlijk ben ik nog droevig om mijn nichtje, en ik zal nog wel een hele tijd droevig blijven, maar ik moet verder, en ik denk weer aan mezelf, maar ineens weer een beetje anders, en beter. Maandag was ik in het ziekenhuis voor mijn chemo en mijn dokter kwam langs en bekeek mijn gezicht aandachtig. Sinds een dag of vijf heb ik redelijk spectaculaire uitslag in mijn gezicht, ik zie eruit als een puber vol acne, maar mijn dokter knikte goedkeurend: ‘Niet slecht,’ zei hij. ‘Dat wijst erop dat de chemo aan het werk is.’ Ik durfde niet echt reageren, maar hij zei het nog eens, en even later kwam een verpleegster mij zeggen dat ze heel blij waren om me zo te zien. Oké, dacht ik, en het begon langzaam tot mij door te dringen dat dit echt wel goed nieuws was. En ik slaakte een stille zucht en stuurde een sms’je naar Rie. Het antwoord kwam snel: ‘Dus als gij puisten op uw kop hebt is dat een goed teken?’ Ik had het niet beter kunnen zeggen.
Nog meer goed nieuws? Komaan ja, waarom niet, ik heb het verdiend, vind ik, en ik wil het graag met jullie delen. Vorige vrijdag een ontmoeting gehad met interessant volk: een regisseur en een producer. Van films jawel. Een Franstalig productiehuis uit Brussel, Novak productions. En guess what: ze gaan mijn roman ‘Slecht’ verfilmen! Ze hebben een optie op het boek genomen, dat wil zeggen dat de uitgeverij hen een jaar lang garandeert dat zij exclusief aan de slag kunnen met het boek, en dat gaan ze nu doen: scenario schrijven, geld zoeken enzovoort. Ik moet nog altijd in mijn arm knijpen als ik eraan denk. Het is natuurlijk allemaal nog heel pril, en misschien komt er wel niets van, maar het feit dat ze een optie genomen hebben is al geweldig, en wat meer is: het was een zeer goed gesprek, die gasten hebben het boek heel goed gelezen, en ze weten waar de valkuilen liggen die ze moeten vermijden, waar de sterke punten liggen, de thema’s die ze eruit willen halen… En ze hebben best een straf palmares: veel coproducties met RTBF en Arte, en hun laatste langspeelfilm zat in de selectie van Cannes. En nu gij.
Het leven een grillige bitch: zeer zeker. Vandaag hou ik van die bitch.
Tot gauw, allemaal. Geniet van het kerstfeest, ik ga dat ook doen.
Veel liefs en tot gauw,
Jan
PS. O ja: jullie hebben intussen toch allemaal mijn nieuwe boek ‘Ik ben Alice’ gekocht/gelezen? Een HEEL BIJZONDER BOEK, hoor! Niet in het minst dank zij Alice Dupont, mijn co-auteur: een heel bijzonder meisje met een heel bijzondere persoonlijkheid en een heel bijzonder gevoel voor humor dat mij haar heel bijzonder verhaal heeft verteld. Ideaal pakje voor onder de kerstboom! (13,5 x 21,5 cm).
